staich baner male

Miejski Ośrodek Kultury Sportu i Rekreacji w Chełmku zaprasza w piątek 17 listopa o godz. 17:00 na spektakl poetycko-
muzyczny „W świecie poezji Tadeusza Staicha”. Wystąpią aktorzy: Marta Artymiak i Wojciech Czarnota, interpretacja muzyczna: John Lecter.

Chełmek, Plac Kilińskiego 3, wstęp wolny!

Wydarzenie odbędzie się w ramach operacji "Gmina Chełmek - dziedzictwo buduje przyszłość",

Autorski projekt MOKSiR w Chełmku, dofinansowany z programu„Europejskiego Funduszu Rolnego na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich: Europa inwestująca w obszary wiejskie”.

 

Tadeusz Staich – poeta, pisarz, krajoznawca i turysta, przewodnik górski, regionalista, aktor, edytor, redaktor, muzealnik, animator kultury, działacz społeczny, w czasie okupacji- żołnierz Polski Podziemnej. Urodził się 6 września 1913 roku w rodzinie nauczycielskiej. Uczeń Gimnazjum Pijarów w Krakowie, Korpusu Kadetów w Chełmnie na Pomorzu, Gimnazjum Koedukacyjnego im. ks. Stanisława Konarskiego w Oświęcimiu oraz Państwowego Gimnazjum im. Stanisława Staszica w Chrzanowie. Egzamin maturalny złożył w 1934 roku, rozpoczął studia polonistyczne w Państwowym Pedagogium w Krakowie. Dyplom uzyskał w 1938 roku. Poświęcił się pracy artystyczno - literackiej. Pisał dla „Kuriera Literacko – Naukowego”, współpracował z awangardowym teatrem malarzy i literatów Cricot, występował także w krakowskiej rozgłośni Polskiego Radia, gdzie czytał swoje wiersze. W 1939 roku ukazał się debiutancki tom jego poezji – „Deszcz za oknem”. Wybuch wojny nie przerwał jego pracy artystycznej. W 1940 roku założył konspiracyjny teatr młodzieży – Studio 41. Pełniąc funkcję reżysera i kierownika artystycznego, zrealizował 13 lipca 1941 roku własną inscenizację „Wesela” w Bronowicach. Założył „Watrę”, młodzieżowe pismo społeczno – kulturalne związane z Szarymi Szeregami, którego został redaktorem. Opracował i poprzedził przedmową antologię poezji polskiej z lat 1939 – 1943 pod tytułem „Krwawe i zielone”. 3 maja 1943 roku przeprowadził wraz z kolegami akcję słynną w całym Krakowie. Podłączył się do sieci propagandowych głośników – szczekaczek – zainstalowanych przez okupanta na Plantach. Wygłosił krótkie, okolicznościowe przemówienie, wyrecytował swój wiersz, a następnie zagrał na organkach hymn polski. Oficjalnie zatrudniony na stanowisku nauczyciela  szkoły powszechnej w Płaszowie, prowadził również tajne nauczanie historii i literatury w zakresie szkoły średniej. W maju 1944 roku uniknął aresztowania przez gestapo i opuścił Kraków. Znalazł się, jako żołnierz AK, w Beskidzie Średzkim. Po zakończeniu działań wojennych został zatrudniony w krakowskiej rozgłośni Polskiego Radia w charakterze referenta literackiego i spikera. Przeniesiony do Katowic, brał udział w uruchamianiu kolejnej rozgłośni. Pracował tam do maja 1947 roku. Zwolniony z powodów politycznych, zagrożony aresztowaniem, powrócił do Krakowa. Przeniósł się do Zakopanego, gdzie pracował w Publicznej Średniej Szkole Zawodowej. Od 1948 roku zajął się przewodnictwem górskim. Imał się różnych zawodów. Podejmował pracę pedagogiczną, muzealną, prowadził zespół małych form teatralnych dla młodzieży, był redaktorem „Życia Zakopanego”, założył teatr dramatu czytanego Studium Słowa. Uczestniczył w zespołach redakcyjnych wielu podhalańskich pism regionalnych. Współpracował na niwie dziennikarskiej z wieloma pismami. Miał felietony w „Słowie Powszechnym” i krakowskim „Tempie”. Publikował na łamach „Tygodnika Powszechnego”, „Dziennika Polskiego”, czy „Gazety Krakowskiej”. Napisał wraz z żoną – Hanną Pieńkowską – monografię krajoznawczą polskiego Podtatrza zatytułowaną „Drogami skalnej ziemi”. Kontynuacją pracy stało się „Dębno cudami słynące”. W nurt literacko – krajoznawczy wpisały się również „Harenda” oraz „Krajobraz – przeszłość – teraźniejszość”. Za życia autora doczekał się wydania tom prozy „Góry wołają. Opowiadania przewodnickie” oraz tomik poezji „Tańczące górale”. Z powodu pogarszającego się stanu zdrowia powrócił do Krakowa i zamieszkał w Domu Literatów przy ulicy Krupniczej.
Zmarł 2 sierpnia 1987 roku. Pochowany został na cmentarzu Rakowickim. Pozostawił po sobie dorobek literacki rozproszony po wielu czasopismach i antologiach. W latach 1991 – 1993 żona pisarza Zofia Stojakowska – Staichowa wydała siedem bibliofilskich tomików wierszy męża.

Marta Artymiak – aktorka, wokalistka animatorka kultury, związana z zielonogórskim i małopolskim środowiskiem teatralnym. Szczególnie znaczące kreacje stworzyła na scenie
Teatru Lubuskiego. Widzowie docenili Jej talent w rolach: Pani Elvsted – „Hedda Gabler”, reż. Ewelina Pietrowiak, Helgi – „Obłąkany, czyli upadek Trzeciej Rzeszy”, reż. Anna Siuda,
Kobiety – „Koronacja”, reż. Małgorzata Bogajewska, Bianka – „Poskromienie złośnicy”, reż. Grzegorz Matysik, Anny – „Prywatna klinika”, reż. Jerzy Bończak, Honor Blade – „Prowincjonalny playboy”, reż. Bogdan Kokotek, Hesi – „Moralność pani Dulskiej” reż. Tomasz Zygadło, „Strumień” reż. Leszek Mądzik, „A wszystko to Ty” reż. Jerzy Satanowski,
Kopciuszek – „Kopciuszek” reż. Czesław Sieńko, Kelnerki – „Wizyta starszej pani” reż. Robert Czechowski, Pani Marshall – „Stworzenia sceniczne”, reż. Robert Czechowski’,
Siostry Mary Amnezji – Chodzące nieszczęście – „Siostrunie” reż. Jan Szurmiej
Siostry Marii Marty – „Siostrunie” reż. Jan Szurmiej. Wystąpiła również w produkcjach filmowych, grając rolę: Pauliny, „Druga strona medalu”, reż. Grzegorz Warchoł – serial, Siostry, „Tempelhof. Brama wolności”, reż. Radosław Dunaszewicz, Róży, „Fala zbrodni” reż. Krzysztof Lang – serial, Królowej Marysieńki, „Odsiecz” reż. Piotr Wawrzyniak.
Za twórcze dokonania została czterokrotną laureatka nagrody publiczności - Leon 2002, 2004, 2005, 2007. Została również uhonorowana przez Kapitułę dziennikarzy zielonogórskich
za aktorską wszechstronność w spektaklu „Kopciuszek” w sezonie 2006/2007. Profesję aktorską dzieli z podróżniczą pasją poznawania Afryki.
 
 
Wojciech Czaronota
Aktor teatralny i filmowy, wokalista, absolwent Wydziału Aktorskiego PWSFTviT w Łodzi. Debiutował na scenie Teatru Współczesnego im. Edmunda Wiercińskiego we Wrocławiu w roli Władzia. Pracę na scenie wrocławskiej dzielił z gościnnymi występami w Teatrze im. Wojciecha Bogusławskiego w Kaliszu. Od roku 1999 związał się z Lubuskim Teatrem im. Leona Kruczkowskiego w Zielonej Górze. Obecnie związany jest z krakowskim środowiskiem teatralnym. Za twórcze dokonania został czterokrotnym laureatka nagrody „Leona” dla najpopularniejszego aktora w Lubuskim Teatrze w Zielonej Górze.

John Lecter, prywatnie Krzysztof Żebro. Na codzień pracujący w obszarze kultury, sportu oraz mediów. Swoją przygodę z muzyką elektroniczną zaczął 14 lat temu w małym klubie w Małopolsce. Szlifując swoja technikę oraz styl, szybko został zauważony przez większe kluby. W 2008 roku nastąpił duży progress. Jego pełne energii i pomysłowości sety zostały docenione,
co zaowocowało zaproszeniem na event Nature One 2008. Występ przyniósł kolejne bookingi w największych klubach w południowej Polsce. Rok 2009 to pierwsze kroki w produkcji własnych utworów.Okazało się, że to był dobry krok. Pierwsze produkcje spotkały się z aprobatą jednego z weteranów muzyki techno w Polsce-Siasi- który zaproponował współprace z Dirty Stuff Records. Juz pierwsza ep-ka przyniosła sukces. Utwór pt. Haniball po trzech dniach sprzedaży na portalu BeatsDigital.com znalazł się na 7 miejscu.Kwintesencją współpracy był album The Howl of Wolf utrzymany w mocnych technicznych brzmieniach. W kolejnych latach John Lecter wydał kilkanaście singli w kilku wytwórniach  (Orion Rec, Soundwave, Sunface). Jego produkcje naszpikowane były mocnymi technicznymi dźwiękami. Z różnych przyczyn, Lecter zawiesił swoją karierę muzyczną w 2011 roku. Po 12 latach przerwy, światło dzienne ujrzała jego nowa  Ep-ka zatytułowana After Earth wydana przez label STIG REC pochodzący ze stajni BiG House Mamas Rec. W kalendarzu czekają już kolejne produkcje oraz album Defragmentation. Wyraźnie słyszalna zmiana w technice oraz stylu muzycznym powoduje, że mamy do czynienia z produkcjami opartymi na melodyjnym techno z elementami muzyki filmowej  oraz ambientowej.

film--->https://www.youtube.com/watch?v=LpDTZjUGEeI

staich male